Mr T-Bone sees America

Hello my dear dear friends, family and whoever,

Eindelijk: ik ben weer terug!! Heb echt een briljante vakantie gehad. Hieronder volgt dan ook het verhaal. Ben een keer zo verstandig geweest om eea bij te houden in een kladblok (nee, een dagboek mag het echt niet heten), dus ik deel mn verhaal dan ook maar zo in. Het is wel een beetje een lang verhaal (niet dat jullie iets anders van me gewend zijn), en mocht het je allemaal wat te veel worden, dan, dan…. lees je het toch gewoon niet!! (niet dat ik er ooit achter kom;)).

Het vertrek; 20 mei, dag 1
Heerlijk 5 uur ’s ochtends je nest uit (avond ervoor tot 2 uur afscheid genomen van de mensen uit het vorige verhaal), want tja als je naar de US wilt moet je wel 2 uur vantevoren aanwezig zijn! Uiteraard is mn toeristenvisum voor Curaçao verlopen (de verblijfsvergunning is uiteraard nog niet helemaal/helemaal niet geregeld), maar aangezien dit de Caribean is geldt daar een prachtig principe: stempel erop en klaar is kees. Via Miami (2 wijsvingerafdrukken, 1 neutrale pasfoto, gelukkig geen lastige vragen over bepaalde familieleden;)) naar L.A. gevlogen en je merkt meteen dat je boven de VS vliegt als ns goed naar het landschap kijkt: alles is recht en symmetrisch, niet de prachtige ronde ongeorganiseerde rondom-grachten-structuur die je ziet als je over A’dam vliegt, maar parallelle horizontale en verticale straten. Alleen als je de betere buurten ziet, komt er wat kromming in, alleen de symmetrie blijft. In L.A. Uiteraard eerst de Lonely Planet gekocht (wat zou ik toch zijn zonder….). Maar blind een bus gepakt naar de straat waar het hotel van mn begeleiders zit, blijkt dat die straat een kilometertje of 30! lang is, was ik eindelijk bijna bij het goede nummer (3900) gaat de nummering plotseling over van 3200 naar 12000. Blijkt dat ik in de verkeerde wijk (nl Santa Monica) zit, het juiste nummer zit 10 kilometer verder, zucht…. Toch maar weer een bus dan. In de bus valt op dat er nogal veel beton is in L.A. en dat elke open vierkante cm beplakt is met reclame (zowel in Spaans en Engels, aangezien half California nauwelijks Engels spreekt). Rond 20 uur in het hotel, meteen maar met een van mn gejetlagde begeleiders naar de Chinees gegaan (1 van de 38 in de straat).

De grote ‘poster’dag; 21 mei, dag 2
Wekker om 6.30, WARME DOUCHE (1 van de geneugten waar het mij aan ontbeert op Curaçao, nette kleertjes aan (bijna onherkenbaar, zie foto 4). Lekker ontbijtje inclusief donut. Op naar het LA Convention Center waar 15.000 man samenkomt om te ouwehoeren over van alles wat maar met de zogeheten tractus digestivus (mond tot anus) te maken heeft. Eerst mn ‘card’ opgehaald + goodie-bag, vervolgens poster opgehangen (foto 1). Eerst een paar praatjes af en om 12 uur beginnen de 2 verplichte uren poster-staan-uitleggen (tussendoor is lopen er weinig mensen in de posterruimte). Echt fantastisch om over eigen werk te kunnen vertellen (ja, zo’n narcist ben ik wel), redelijk wat aanspraak gehad, om enkele nationaliteiten te noemen: USA, Australië, Zweden, Japen, Duitsland. Om 14 uur tevreden mn friet naar binnen gewerkt om vervolgens nog wat sessies/workshops te bekijken cq te netwerken. ’s Avonds naar een diner in een ballroom in een te duur hotel, je zag de farmaciedollartjes rollen (en je hoorde ze ook enigszins terug in de praatjes die je te horen kreeg), maar wel lekker gegeten.

Congresdag 2; 22 mei, dag 3
Wekker om 7.00. Beide begeleiders gejetlagged, ik vanwege het verschil van slechts 3 uurtjes niet. Weer die heerlijke donut bij het ontbijt. Overdag weer in het Convention Center rondgezworven. ’s Avonds is er een BBQ bij de onderzoekers uit Amsterdam, die 2 huizen aan Hermosa Beach gehuurd hebben. Eerst met de metro, uiteraard ver uit de buurt van het strand, dan maar een taxi. Met 6 man proppen, 5 achterin, de ‘grote’ professor overdwars op de rest  deur dicht en rijden maar. Gezellig feestje, 2 super-de-luxe huisjes, incl breedbeeld tv, heerlijk BBQ-en en bier drinken aan het strand. Rond 0.00 door een Ghanees, die 4 jaar in A’dam gewoond heeft, naar huis geraced.

Congresdag 3; 23 mei, dag 4
Wekker om 7.00, weer die donut bij het ontbijt. Overdag weer congressen. ’s Avonds wacht een verassing, Henk-Jan (1 van mn begeleiders) heeft 2 kaartjes geregeld voor de L.A. dodgers (baseball) en ik mag mee!!! Briljant (zie foto 2 en 3). In een halfvol stadion waar ong 100.000 man in kan naar sterren als Nomar Garciaparra en J.D. Drew gekeken. Hamburger en biertje erbij, 8-1 overwinning: avond kan niet meer stuk. Na de game met openbaar vervoer, in LA betekent dit na 22.00 tussen de ‘loonies’ (je zou bijna je receptenboekje er bij willen pakken), terug naar het hotel.

Time to get going; 24 mei, dag 5
Wekker om 7.30 en u raadt het al: de donut bij het ontbijt. Nog even in het net op de foto met mn begeleiders, de heren Verkade en Rings (foto 4).
Intermezzo: mooie gelegenheid om beide heren even te bedanken, niet alleen voor de fantastische mogelijkheid die ze mij geboden hebben om naar de USA te gaan, het feit dat ik gratis bij dhr Rings op de kamer mocht overnachten en dat ze me tijdens het congres enigszins op sleeptouw hebben genomen, maar ook nogmaals voor de fantastische begeleiding van het onderzoek: HEREN BEDANKT!!!- einde intermezzo.
Na het ontbijt afscheid genomen van beide heren, tijd om California te gaan verkennen. Eerst bepakt en bezakt via Beverly Hills en Bel Air (echt te chique en perfect-voor-elkaar voor woorden) naar the Getty Center gegaan. Dit is een museum dat gestart obv de kunstcollectie van een multimiljardair dhr Getty. Alles tot in de puntjes verzorgd, prachtig gebouw (foto 5), hagelwitte muren, keurig gemaaide grasveldjes, overal overvriendelijk personeel, goedkope koffie en gratis entree (wat wil de student nog meer). Kunst va de 13e tot de 19e eeuw, schilders als Van Gogh, Degas en Cezanne. Bovendien is het museum gebouwd in de heuvels naast Bel Air en je hebt dan ook een fantastisch uitzicht over downtown LA (foto 6). Overnachting in hostel in Hollywood (hebben we dat ook meteen gehad). Hollywood Boulevard: een grote plastic-neon façade. Walk-of-fame bleek nogal lang, met nogal wat enigszins onbekende ‘sterren’, heb dan ook alleen maar een foto van de enige ‘echte’ gemaakt (foto 7). Snel terug naar het hostel om daar uitslag van American Idols te zien (dus daarom stonden die 20 limo’s bij het hostel om de hoek). Snel Monty Python gekeken en met een archtectuur-studente uit Oeganda gekletst.

On the road; 25 mei, dag 6
Wakker om 8.15, kom er achter dat ik op kamer slaap met een ‘echte’ acteur (wacko uit NY, die naar LA is gekomen te acteren; veel succes, de mazzel!). Op weg naar het Greyhound busstation (bussen van stad naar stad) de meest briljante reclame slogan ooit gezien: “if someone you love has mesothelioma (kanker) from asbestos exposure, let the law firm of B.. & B.. help” (no cure no pay). De bus gepakt naar Santa Barbara (uurtje of 3-4). Santa Barbara is als uit de film: zon, zee en strand + de keurige oprijlaantjes met de glimmende SUV, de keurig nette grasveldjes en de nette huisjes (the American life). In Santa Barbara is wat ‘sights’ betreft weinig te beleven, dus meer dan 1 dag wil ik er niet door brengen (morgen dus). Oplosbaar, instant voedsel gekocht, om meteen met een Engels gast het uitgespaarde geld in de kroeg weer uit te geven (wel eerst je paspoort laten zien, om aan te tonen dat je >21 bent). Grappig om het American uitgaansleven te zien, of zoals mijn Engelse maat, die net een jaar in de USA zei: “it’s all about getting laid”. Ik werd dan ook nogal vreemd aangekeken dat ik alleen (nee, niet op de zielige manier) op de dansvloer stond: “hee, you’re not from America”. Om 2 uur gaat de kroeg dicht en worden we er letterlijk uitgekickt; 3x in 5 minuten: “please go to the exit, now!”

Santa Barbara in 1 day; 26 mei, dag 7
‘Uitgeslapen’ tot 9 uur. Maar een beetje rondgelopen en mn reis naar San Francisco geregeld, dit weekend zou Memorial day weekend zijn, oftewel heel Amerika een extra vrije dag. ’s Middags fiets gehuurd en bij de surfers gaan kijken. Daarna nog ff en poging gewaagd om met 1 versnelling, een te laag zadel en te dikke, zachte banden de villa’s die in de heuvels gebouwd zijn te bekijken en enkele plaatjes te schieten (foto 8). ’s Avonds in de kroeg met 2 Duitsers ff grondig de situatie rond die Mannschaft doorgesproken en zij berusten reeds in hun WK-lot.

In the bus; 27 mei, dag 8
Eindelijk een dag waar ik kort over kan zijn: van 9.40-19.45 in de bus naar SF. Onderweg mooi landschap: grote velden, hier en daar een boerderij met op de achtergrond de gele heuvels. Prachtig om bij te mijmeren, echter ruw verstoord door een stinkende zwerver (vraag me niet hoe ie aan zn ticket kwam) die de bus in komt. Blij dat ie 10 rijen voor me zit, dan is die pisgeur wat minder indringend. ’s Avonds aardappelsalade en een stotterende DVD: ‘Snatch’.

San Francisco; 28 mei, dag 9
Ontbijt inbegrepen: pancakes!!! + de gebruikelijke koffie (USA: het land van de fatsoenlijke mokken/bekers koffie). Prachtige stad, golvende straten (foto 9), met de karakteristieke Cable Cars (foto 10), fatsoenlijk openbaar vervoer, beter sfeer. Het is f***ing druk en Alcatraz blijkt uitverkocht. Dan maar zeeleeuwen bekijken en even de toerist uithangen bij pier 39 (ja, alles wat je verwacht dat er zit, zit er). Naar de zgn Coit tower gelopen, bovenop Parrot Hill. Toch vreemd zo’n heuvel midden in de stad, maar wel een mooi uitzicht (foto 11). Op naar Lombard street (die vreemde slingerende straat van foto 9). Had inmiddels besloten dat ik door zou gaan naar Yosemite National Park, dus tijd om te gaan shoppen (ja, u leest het goed). Voor bergschoenen dan, dus via de Cable Car naar het centrum en zowaar $100 uitgegeven om me blaren te besparen. Terug in hostel aan de praat geraakt met 3 NL-ers en 2 Engelsen: tijd voor de kroeg. In een of andere vage kroeg terecht gekomen, kernwoorden: donker/tattoo’s/goeie muziek.

Hikin’ the bridge; 29 mei, dag 10
Weer die heerlijke pancakes met maple-sirop. Tijd om mn nieuwe schoenen in te gaan lopen, dus eerst maar met de bus. Heerlijk in het zonnetje een bakkie pleur drinken om vervolgens maar ns richting de GGB (Golden Gate Bridge) te lopen. Eerst maar ns de ‘international orange’ kleurige brug van onderen bezichtigd, staande naast een met automatisch wapen bewapende guard. Daarna de 1.8 mijl (3km) lange brug over gelopen, meerdere bordjes met de tekst: “CRISIS COUNSELING. There is hope, make the call. The consequences of jumping off this bridge are fatal and tragic”. En daar onder een telefoon. Even het bewijs dat mr T-Bone idd the USA sees (foto 12). Na de brug naar beneden gehiked naar het pittoreske plaatsje Sausalito. Onderweg vangt iemand toevallig op dat moment een ‘stingray’ (foto 13) (zo dat kan ook weer van het lijstje van must-sees ;)). ’s Avonds BBQ bij de hostel, tot het brandalarm afgaat en ieder personeelslid van de hostel in de stress schiet vanwege de mogelijke boetes voor het illegaal BBQ-en. Verder maar gerelaxed en ‘Catch the word’ (of zoiets) gespeeld. Morgen tijd voor Yosemite!!!!!

Alweer in de bus; 30 mei, dag 11
Wekker 7.45 voor de laatste keer pancakes. Op naar de bus: weer een reis van4 uur voor de boeg, met overstap van 5 uur naar de bus die me naar het hostel brengt. Maar een beetje koffie drinken in de tussentijd. Onderweg weer fantastische landschap met op de achtergrond het commentaar hier bij van de buschauffeur (“the goldminers didn’t treat the native American Indians very nicely”). ’s Avonds ff gerelaxed in het hostel en me opgegeven voor een tour van het Park voor de volgende dag (“yes, they are going hiking).

Tour of the Park; 31 mei, dag 12
Om 7.30 start ‘the Yosemite Bug Bus Tour’, nou ja na het ontbijt althans. Aangezien een van de toegangswegen afgesloten is door een rotsverschuiving moeten we omrijden (2 uur onderweg ipv 30 min). Behalve mij gaan er mee op de tour: een Canadese ex-reisverhalenschrijfster/fotografe, 2 stille Schotse bleekneuzen en onze tourleider de robuuste Mathew (die bij navraag uit LA komt en pas sinds dec. in Yosemite zit en deze tour ook nog nooit eerder in deze tijd van het jaar gedaan heeft). Goed, eerst naar de ‘sequoia’s’, de reuzenbomen (foto 14). Wandelingetje door het bos en door naar Glacier Point voor de lunch. Uitzicht over de vallei vanaf een bergtop; eigenlijk zeggen foto’s meer dan woorden (foto 15, 16). De rest van de dag langs allerlei andere watervallen, uitzichtpunten enz. Op zich echt fantastisch, hele gave dingen gezien, alleen niet gehiked en ik heb die schoenen natuurlijk niet voor niets gekocht. Aan het einde van de dag dus half tevreden mn pasta gegeten, morgen hiken!

These boots are made for walking aka Mr T-Bone climbs Yosemite Fall; 1 juni, dag 13
Wekker om 5.10. gloeiende, gloeiende zit de keuken op slot. Hmm…. wat nu? Stoel naast het raam, hor eruit getrokken, snel brood en pindakaas naar buiten gooien  aaaahh, ontbijt! Nu 3 uur onderweg naar het park (ach ja openbaar vervoer). Meteen door naar de trail die ik wilde gaan hiken. De eerste 3,7 mijl omhoog is het pad nog redelijk druk bevolkt, tot aan het eerste uitzichtpunt: echt geniaal, precies boven de waterval (foto 17). Als ik nog verder omhoog ga ben ik echt alleen op de wereld niemand om je heen en dan dit uitzicht! (foto 18, 19). Nog even richting de sneeuw en dan is het tijd om naar beneden te sprinten om de laatste bus terug nog te halen. Met een pH in mn kuiten schommelend tussen de 2,5 en 3, kom ik bij de bushalte. Met een beetje rekenwerk, terwijl ik op de bus wacht, kom ik uit op een slordige 11 mijl (18km), en dat met maar 2 blaren. Lekker uitrusten in bus, verdomme waarom heb ik niet meer tijd voor Yosemite: ik wil blijven!!

Alcatraz; 2 juni, dag 14
De bus in om 6.30, zsm weer terug naar San Francisco. In de bus vanaf het hostel, raak ik in het gesprek met de buschauffeur, blijkbaar vindt ie me zo aardig dat ik bij uitstappen een boekje met hett Nieuwe Testament mee krijg. Om 14 uur in SF aangekomen, snel door naar Alcatraz (foto 20, 21). Lekker de toerist uithangen met een koptelefoon op mn hoofd (de audiotour) en mn camera in mn hand. Na mn bezoekje snel de laatste hamburger naar binnengewerkt en door om de nachtbus naar LA te pakken. In mn nogal krappe schema is ongeveer ruimte voor 3 kwartier vertraging, echter voordat de bus ook maar een meter gereden heeft is de vertraging al een uur.

Laaste dag?; 3 juni, dag 15
Midden in de nacht gebeld om mn aansluiting naar het vliegveld wat uit te stellen. Uiteindelijk komt het precies uit en ben ik maar een kwartiertje te laat op het vliegveld. Het vliegtuig van LA naar Miami heeft 20 minuten vertraging en de overstap op Miami is maar een uur. Aangezien ik ergens achterin het vliegtuig zit vraag ik een steward of ik mn aansluiting wel ga halen (2x zelfs) en of ik niet als eerste het vliegtuig uit moet. Antw: “nee, nee, we hebben wat tijd ingehaald, die aansluiting haal je wel”. Uiteraard kom ik uiteindelijk 5 minuten!! te laat aan bij mn gate en mis ik mn vliegtuig. Ik superpissig natuurlijk, willen ze me ook nog bijna een gratis hotelovernachting weigeren. Na enig ‘aandringen’ van mijn kant krijg ik echter wat ik wil. Gvd een nachtje in de Holiday Inn slapen. Hele avond baseball/basketball gekeken.

Terug naar Korsou, eindelijk; 4 juni, dag 16
Na het ontbijt met de gratis shuttle naar het vliegveld. 11 uur vliegtuig in en om 14 uur zet ik weer voet op Antilliaanse bodem. Weer thuis! Of eigenlijk half, beetje vreemd gevoel. Maar goed, al met al maar een conclusie mogelijk: briljante vakantie!