Frederic en duct tape

Wederom welkom bij de wonder wereld die Witbank heet. Anina heeft haar t-shirt gewonnen; de krokodil was idd een soort witvlees, ik hou de smaak ergens tussen kip en varken.
Maar de tijd staat niet stil, dus er valt weer genoeg te melden. Zit hier op 2e kerstdag aan de vissticks met koffie (de voorraden moet er door heen). Ben vandaag mn laatste 24h dienst aan het doen en so far, so good, morgen nog tot 12 en dan vrijdag en ik voldoe aan alle voorwaarden om dokter te worden! Alle krabbels zijn gezet en de mensen hier zijn erg tevreden met het geleverde werk. Afgelopen vrijdag nog een presentatie gegeven over het verschil tussen NL en Zuid-Afrikaanse ziekenhuizen/dokters, werd erg gewaardeerd.
Verder net 2 lange weekenden achter de rug. De 17e dec noemen ze hier reconciliation day (vraag me niet waarom) en is een vrije dag. Dus vorig weekend met Frederic richting Kimberley getogen (600km). Een stadje dat bekend staat om zn diamantmijnen en waar het grootste door mensen gegraven gat ligt (1047m diep!). Eerste dag hét gat gecheckt met bijbehorend museum. Interessant om te zien wat voor effect een paar van die steentjes hebben op de mens. Toen ik daarna mn oliepeil wilde gaan checken zag ik dat ik bij mn laatste refill vergeten was de dop weer terug te draaien (achterlijk). Dus daar stond ik op zaterdagmiddag, alle winkels dicht en geen dop! Lang leve duct tape zeg ik dan altijd maar: de boel dicht geducttaped (eerst ff pa consulteren voor de fiat natuurlijk) en klaar is kees. ’s Avonds eerst een spooktocht gedaan. Uiteraard geen ‘Casper’, maar wel goeie gids met veel info over de geschiedenis van Kimberley enz. Natuurlijk ff midden in de nacht naar het kerkhof voor het graf van dhr Frankenstein (de lokale groenteman in 1890). Daarna de kroeg in gedoken met een paar Zuid-Afrikanen om de situatie hier ns tot de bodem (letterlijk) te bespreken. Volgende dag naar een totaal nutteloos plaatsje 200km naar het noorden gereden: geen goedkope hostel, geen sight, geen interessante mensen. Beetje gechilld en toen ik ’s avonds wat wilde eten, moest ik dwars door een diepe plas op de weg: pruttel, pruttel, niks! Damn, midden op de weg met een auto die niet wilde starten. Ding naar de kant gedrukt en geprobeerd te starten. Uiteindelijk succes, maar na 400m was het toch echt afgelopen. Zul je altijd zien, net bij een kruispunt. Snel ff een drukkertje de volgende straat in en daar stond ik. Hmm, dan pa maar weer ns bellen: wat nu? ‘Ah joh, waarschijnlijk de verdelerkap: los draaien, droog maken en weer vastmaken’ ‘OK, thanks!’. Uiteraard had de schroevendraaier op mn zakmes niet genoeg ruimte om te draaien en was de geleende te puntig. Op dat moment stopte er gelukkig een vriendelijke Zuid-Afrikaan met een gereedschapskist en was het probleem zo opgelost. Snel pizza halen en tv kijken in de B&B. Op maandag zsm vertrokken uit Kuruman en richting Jo’burg gereden om nog wat aan t weekend toe te voegen. Na ong 300km (en 2x olie bijvullen) een lekke band. Snel verwisseld en naar een museum in de buurt getogen voor een lesje evolutie. Toen was ik t wel zat: einde weekend. In de loop van de week mn bougies maar ns vervangen, nieuwe oliedop gekocht, mn band geprobeerd te plakken (geen succes, maar gelukkig kreeg ik de gast van wie ik Frederic gekocht heb zo gek om me een nieuwe te geven!) en een nieuwe koppakking gekocht (uiteindelijk bleek 1 vd schroeven van kleppendeksel los te zitten). Zo was ik afgelopen vrijdag klaar voor een 4daags weekend in de Drakensberg. Koud 30km uit Witbank, volgas de heuvel op en plots druk achter het gaspedaal weg en de motor terug naar neutraal toerental. Wat nu weer! Bleek dat de arm die het einde coating van de gaskabel op zn plek houdt spontaan afgebroken was. Zoals ik al zei: lang leve duct tape! De boel terug getaped in de auto en rustig 1000km gereden. Dit weekend eerst 2 dagen gehiked net ten noorden van Lesotho: briljante omgeving (zal proberen weer ns wat foto’s te plaatsen binnekort) en geslapen in een hutje op de hei, met uiteraard spaghetti uit blik! Op dag 2 regelmatig kuddes bokken, wildebeesten en zebra’s op het pad, met geniaal uitzicht op bergachtig Lesotho. Zondagavond en Kerstavond doorgebracht met Engelsen, Zweden, de verplichte NL-ers en een Duitser in een relaxed hostel. Tussendoor ook daar ff een dagje wezen hiken. Bavianen op het pad en wederom geniale omgeving.
Toen de terugreis: na 20 km liep mn auto niet zo lekker. Al 400km geen olie bijgevuld (wat een regelrecht record is), toch maar ns checken. Zag de afrit net te laat, maar niemand in de buurt, dus midden op de weg gestopt en met enig tempo achterwaarts richting de afrit. Is natuurlijk berg af en de afrit is bezaaid met kleine steentjes. Tegen de tijd dat ik begin te remmen is er al geen houden meer aan en met blokkerende wielen zo een greppel in! (sukkel, kneus, gloeiende, gloeiende!) Enniewee auto nog in orde en met de hulp van een paar voorbijgangers de straat weer opgedrukt. Olie bijgevuld en gaan met die banaan. Tot 10km verder: auto op de weg die zeker 1x over de kop geslagen is. Toch maar ff stoppen. Bestuurder met gebroken pols en bebloede arm en blijkbaar zat er nog 4 man in de auto, maar die waren al afgevoerd door iemand anders. Maar ff gebleven voor moral support en politie en ambu gebeld. Weer 50km verder zie ik daar een blanke gast lopen langs de kant van de snelweg met een reservewiel. En dat op 1e Kerstdag, met mn goeie hart weer gestopt en de beste man een lift gegeven naar zn auto 30km! verderop. Hij was die ochtend rond 9 uur begonnen met lopen na zn 2e lekke band en was nu (7 uur later) weer op weg terug.
Conclusie: 1. Anita komt over 5 dgn!
2. Weer voldoende meegemaakt

Tijd om weer te gaan werken, binnenkort meer en hopelijk foto’s.

Gerald