Afscheid......

Afscheid nemen bestaat niet???? Wat een lul die Marco Borsato. Afscheid nemen bestaat absoluut en is het meest waardeloze wat er is. Heb er de laatste tijd nogal veel ervaring mee gekregen, aangezien nogal wat mensen weer naar NL vertrokken zijn. Van al het afscheid nemen was vandaag op het vliegveld wel een ‘dieptepunt’ (of een hoogtepunt wat waardeloze dingen betreft). Op het vliegveld afscheid nemen is altijd kloten met de onvermijdelijke ‘laatste deur met rij ervoor’, maar vandaag was echt bijzonder waardeloos. Ik heb nl vandaag afscheid moeten nemen van mn dushi Anita, het was voor haar weer de tijd om naar NL te gaan. Ondanks dat dit al bekend was toen ik dr überhaupt wat beter leerde kennen, viel dit toch weer vies tegen. Heb de afgelopen weken echt een fantastische tijd met haar gehad, dan valt wrsch wel te raden hoe “fijn” afscheid nemen dan is (ik zal maar niet ingaan op de details aangezien ik natuurlijk een stoere jongen ben en geen waterverhalen ga vertellen). Dus nu zit ik maar een beetje alleen hier voor het huis bier te drinken en ik dacht: “kom, een mooi moment om eea af te reageren op jullie en en passant nog wat vertellen over wat ik verder gedaan heb de laatste tijd.
Damn, er zijn alweer twee weken voorbij en er valt weer genoeg te vertellen. Laat ik maar standaard met het medische gedeelte beginnen. Ben nog steeds bezig met neuro en vermaak me nog steeds prima. Heb nog steeds vaak 1 patiënt per dag om te statussen en verder mn video’s die ik moet bekijken. Verder ga je met neuro vaak mee naar de poli van de neurologen. De poli zit buiten het ziekenhuis en het is een soort van spreekuur, net als bij de huisarts, alleen dan dus bij de neuroloog. Je krijgt daar 2 eigen, nieuwe patiënten toegewezen, bij die patiënten ga je proberen dmv anamnese (vragen) en lichamelijk onderzoek een diagnose te stellen, die je vervolgens bespreekt met de neuroloog. Heel leuk om te doen aangezien je dan weer lekker doktertje kunt spelen. Wat een bijkomend voordeel van neuro is, is dat er een arts is speciaal voor de co-assistenten, de man is volgens mij eigenlijk al met pensioen, maar is er dagelijks voor de overdracht en draait ook af en toe dienst. Verder is hij er elke middag om de patiënt van die dag met je door te nemen en vervolgens nog eens samen te onderzoeken. Daarnaast geeft hij ook regelmatig onderwijs. Echt fantastisch, wat een luxe. Bovendien is het ook nog een geweldig soepele ‘gast’, ik wilde afgelopen donderdag vrij om wat te gaan doen met Anita (zie verhaal verderop) en dat was absoluut geen probleem, hoefde er niets voor terug te doen!! Maar jullie kennen me, en strebertje als ik ben heb ik al aangeboden om volgend weekend dienst te draaien. Ben erg benieuwd, aangezien ook hier te weinig arts-assistenten zijn, ben ik wrsch voorwacht, natuurlijk wel met rugdekking van de neuroloog, maar toch. Ben erg benieuwd, geeft me meteen weer de gelegenheid om eea te regelen voor mn reis naar de USA (oh, wat een mooie brug). Zoals jullie weten vertrek ik 20 mei, de tickets zijn geboekt. Maar ik moet natuurlijk nog wel mn de poster, waar in het kort mn onderzoek op komt te staan, maken. Wat ik verder nog even moet doen is via deze weg de firma Tramedico bedanken!! Zij zijn nl bereid om mij enigszins tegemoet te komen in de kosten om naar de USA te gaan (en wel met 200 euri!! THNX!!).
Pfff laat ik de rest maar in chronologische volgorde vertellen. Oh ja 1 opmerking vooraf voor al mn verhalen geldt: tussendoor óf ziekenhuis óf strand. Eerst mn tweede salsa-feestje. Ditmaal op de “Mi Dushi”. De “Mi Dushi” is een partyboot die je af kunt huren als je met meer dan 20 man bent. Het is een drijvend vlot van 2 verdieping, dat een tijdje rondvaart met een barretje en muziek. In ons geval stond er 120 man op ‘ready-to-salsa’. Beetje krapjes (zeker voor iemand van 1,90 met benen van een meter; “hoezo kleine pasjes?!?!”). Maar was wel weer heel leuk, heel veel verschillende niveaus bij elkaar, goed en minder goed. De actiefoto’s laten nog even op zich wachten, aangezien ik weer mn camera niet bij me had. Ik beloof dat ik binnenkort wat foto’s kopieer en ja ik zal ze op de site zetten. Daarna tijd voor Pasen. Bij Mel en Juul was het idee opgekomen van een paasbrunch voor ons gehele complex. Mannetje of 25, wij +bezoek en verder Aimee, en de mensen van het CIOS, was erg gezellig. Met zn allen aan een lange tafel, 50 eieren, broodjes, enz. Met daarna een race tussen Mel en Jasper (CIOS-gast), wie het snelst met ei op een lepel rondjes kan draaien, slalommen tussen pionnen door en een koprol kan maken (GO MEL!!!).
Aangezien Mel en Juul bezoek hadden, leek het ze wel leuk om de “Mi Dushi” af te huren. Dus een week later stond ik er weer, dit keer gewoon in zwembroek. Je betaalt 50 piek, vervolgens varen ze wat rond, kun je onbeperkt drinken (om een wat eerbiediger woord te gebruiken voor wat wij deden), wordt er geBBQt en kun je ergens bij een verlaten strand zwemmen en van ‘het vlot’ afduiken. Zoals de foto’s laten zien was ook dit wederom zeeeeer geslaagd. De dag erna met Anita een soort van boot/snorkel/strand-tocht gemaakt bij Captain Goodlife, of beter gezegd de zoon van… Eerst werden we bij een grot van een meter of 30 in het water gedropt om een kwartiertje te snorkelen. Wel bizar om ergens in een gat in de kust te zwemmen. Vervolgens werden we gedropt op ‘Santu pretu’ (zwart zand). Een strand voor onszelf, hoewel er later er op een gegeven moment wel wat negers het bos uit kwamen lopen (hmm, best bizar als ik er zo over nadenk). We zouden daar een uurtje blijven maar dat werden er twee (ach ja, Antillianen en tijd…, hoewel de zoon van captain Goodlife wel keurig langs kwam om te vragen of het goed was). Als derde station op onze tocht werden we gedropt op ‘Lovers Beach’. ‘Lovers Beach’ is een inham in de kustlijn waar 2 vierkante meter strand is, dat bij elke golf voorzien wordt van een nieuwe natte laag, op de achterste 30 vierkante cm na (dat werd alleen gespoeld bij hogere golven). Geen echte plekken om je spullen neer te leggen, heel vervelend als je als je neurologieboeken (ja, ik leer op het strand) en een camera bij je hebt. Beetje improvisatie met wat rotsen en de schade kon redelijk beperkt gehouden worden. De terugweg was ook weer een verhaal op zich. Na een uurtje op 2 mm2 werden we weer opgehaald, echter in het zicht van de haven was de benzine op!! Hmm wat nu? Dat wist het zoontje van captain Goodlife ook niet precies. Dan maar anker uitgooien en op een toeter blazen en proberen de aandacht van de mensen aan de kant te trekken. Niet echt succesvol, nog aangeboden om te bellen met mn mobiel, beetje jammer dat hij het nummer niet wist van zn pa… Maar uiteindelijk toch succes en werden we gesleept door een speedboot. Grappig was wel om te zien, hoeveel haast captain Goodlife ineens keer kreeg toen in de verte een boot van de kustwacht zichtbaar werd….. Enniewee uit eindelijk stonden we weer veilig op de kant. Op de terugweg was er politiecontrole en natuurlijk was is weer te lui geweest om het papiertje van de wegenbelasting op te halen. Dus is de lul, werd naar de kant gehaald. Mn redding was dat het een huurauto was en de agent geloof ik niet goed wist wat ie er mee aan moest en of ie me wel een boete kon geven. Dus na wat mislukte pogingen het huurbedrijf te bellen (echt mislukt ja), mocht ik mn weg weer vervolgen. Ik denken: VIEZE MAZZEL!!! Nee hoor, volgende dag weer controle en ja hoor deze agent wist wel wat ie moest doen: boete uitschrijven. Mooi zonde geld (byebye 75 piek). Volgende dag toen toch maar meteen het bewuste papiertje en kaartje opgehaald.
Om nog wat tijd met Anita door te kunnen brengen had ik dus een vrije dag. We wilden samen gaan ‘cruisen’ over de Hato-vlakte, een jeep huren voor een dag en een beetje rondcrossen. Maar ’s ochtends eerst naar mn mannetje omdat het tijd was voor onderhoud van mn auto. Daarna naar het vliegveld gereden, tot dan toe alles nog soepeltjes. Bij het vliegveld waren echter alle goedkope jeeps al weg, pech, dan maar wat anders doen. Willen we wegrijden, wat een vreemd geluid?? En waarom staat de temp-meter in het rood? Ja hoor, koelvloeistof aan de kook, bleek dat de fan het begeven had!! Van 2 auto’s naar 0 in anderhalf uur. Heel rustig teruggereden, met tussenstop om de motor af te laten koelen en meteen boodschappen te doen voor afscheidBBQ van Anita die avond. De rest van de dag maar een beetje lam rond gehangen, ik moest nl nog vergaderen in het zkh en Anita moest nog wat regelen (op zn Antilliaans iets regelen, oftewel 2,5 uur in de rij voor 5-10 minuutjes regelwerk). Dus toen was de dag weer zo’n beetje voorbij. Snel mn auto opgehaald een naar de BBQ gereden. Erg gezellig, zie de foto’s. Alvast een beetje afscheid genomen.
Dan alleen afgelopen weekend nog, beetje gerelaxed, op zaterdag koninginnedag gevierd hier. Leek verdomde veel op NL: een rommelmarkt, bier drinken op straat en kijken naar een of andere talenten jacht. Zondag nog heel even op het strand gelegen en toen dus tijd voor het echte afscheid, maar dat had ik al verteld. Heb nu alleen nog Anita’s auto, genaamd “Cher”, bij huis staan voor de verkoop (zie foto), dus als jullie nog iemand weten; geef het door!!!
Niet te geloven, mn stukken lijken wel steeds langer te worden, nu ga ik echt stoppen, 1 mei is een officiele vrije dag hier en daar moet gebruik van gemaakt worden! Jullie zoeken het verder maar uit!

Gerald

Ps: thnx, voor al jullie reacties, echt heeeeeeeeeeeeeeel leuk om te lezen (slijm-slijm). Ga zo door!