De laatste vanaf Curaçao!

Hier dan het laatste bericht van Curaçao!! Het is ongelooflijk, maar waar: m’n jaar zit er bijna op! Gisteren mn laatste werkdag gehad en morgen vertrekt om 19.50 het vliegtuig naar Lima, Peru voor 4 weken van reizen, cultuur en bier in hostels. 21 dec kom ik terug op Curaçao en 26 december zal ik weer landen op ons aller Schiphol. Maar laat ik maar verslag doen van de afgelopen 4 weken.
Allereerst is daar natuurlijk weer het ziekenhuis. In 4 weken een 3-tal co-schappen afgerond, te weten: plastische chirurgie, oncologie en radiologie. Ik zal het eea in steekwoorden samenvatten. Plastische chirurgie: borstverkleining, borstverkleining, borstverkleining (hoe zat het ook weer? Oh ja 60% van de vrouwen hier heeft overgewicht!). Oncologie: poli, radiotherapie, chirurgie en fantastische verhalen van een patholoog die 14 jaar in Afrika gezeten heeft. Radiologie: supergezellige freelance radioloog waarnemer + dr de Berg, X-foto (x30), CT, MRI, echo. Zo, korter kan volgens mij niet, tijd voor het sociale leven!
Eindelijk: weekend en wat voor één! Zaterdagavond weer volleybal bij de Mambo, dit maal in topconditie en met een ijzersterk team. Score: 3 gewonnen, 3 verloren, hmmm….. Nog 1 biertje en dan mn bed in, want:
Een week (zonder spierpijn) na de triathlon was het tijd voor de FATUM-loop, oftewel 10 km sjouwen, met start om 6.30 za ochtend (en verplichte aanwezigheid een uur voor de start. Uiteraard weer tot het naadje gegaan: 46:06 (11e vd 60 in de lft 20-30). Niet slecht, al zeg ik het zelf. En bovendien heb je dan plots de hele dag nog voor je, oftwel tijd om wat ‘waves te catchen’ met de surfplank, beetje bij bruinen/komen; oh wat is het leven toch zwaar op Curaçao;).
De week erop zou de afscheidswedstrijd van Erik Dekker op het eiland gehouden worden en daarom op wo-avond weer een volleybaltoernooi met afterparty door Wipneus& Pim. 3 groepen mensen bij de Mambo: 1. Allemaal kleine mannetje met geschoren/gestroomlijnde beentjes + rondborstige aanhang (ik noem de namen Dekker, Boogert, Brentjens). 2. dikbuikige, hawaiï-shirt dragende kerels (de journalisten, nu noem ik geen namen). 3. overig (waaronder wij). Dit de titel gepakt, hoewel ik daarvoor wel in de finale met het team mee moest spelen dat ons vlak daarvoor verslagen had. Maar veel belangrijker was natuurlijk de afterparty met Wipneus & Pim, om een beeld te schetsen: wij in onze zwembroek, blote bast, met bright, zij met ballonnen, feestmutsjes, miniatuur-instrumenten en foute muziek (gelukkig zijn de foto’s er niet). Laat ik de rest maar samenvatten om het een beetje kort te houden: feestje hier, feestje daar, mountainbiken hier, mountainbiken daar, surfen tot het pikkedonker. Er is nl nog 1 verhaal dat wel wat meer toelichting verdiend. Heb nl ongeveer 4 weken geleden besloten dat het wel handig zou zijn om hier mn motorrijbewijs nog snel ff te halen (de meeste zijn wel bekend met mijn kwaliteiten als coureur…). Dus snel een rijschool gebeld en ja dat zou ongeveer moeten kunnen. Dus ik mn theorie gehaald, examen aangevraagd en les genomen. Allereerst de theorie: een gekopieerd boekje met ong 250 vragen (multiple-gok), waarvan er 50 letterlijk terugkomen in het examen! Een voorbeeldje:
Wanneer mag u nog rijden:
A. Als u ziek of vermoeid bent
B. Als u onder invloed van verdovende middelen verkeerd of dronken bent
C. Als u 2 biertjes gedronken heeft
Nee, dan de rijles, staat daar een brommer van een ondefinieerbaar merk waarvan de voorrem het nauwelijks doet (“nee, nee, je moet de achterrem gebruiken”), de richtingaanwijzers ontbreken, de motor slaat vanzelf af zodra je het gas los laat en uiteraard werkt ook de communicatie met de instructeur niet (rij maar achter me aan). Na de gebruikelijke instructies (“kun je rijden?” “ja” “ok, rij maar een rondje”). Dit heb ik in totaal 4 keer gedaan, af en toe achtjes rijden. Mooiste moment is nog steeds dat we de Julianabrug oprijden en die motor volledig instort. Sta ik daar vlak voor het toppunt op een 60m hoge brug! En die gast was natuurlijk aan de andere kant alweer naar beneden gereden. Gelukkig kreeg ik het ding na 5 min weer aan de praat zodat ik verder kon, dus maar een beetje in mn eentje door de stad gecruised, die gast gebeld en naar hem toegereden. Goed, toen het examen. Ik had natuurlijk geen zin om op de aftandse brommer examen te gaan doen. Die gast zou een alternatief hebben, maar die stond nog bij de garage. Dat ding opgehaald (duurde f***ing drie kwartier), ik rij op dat ding terug, binnen 200m begint het toerental te zakken en zakt die brommer volledig in elkaar. Ding op de truck geladen, wat nu? “Bel me vanavond maar”. ’s Avonds die gast natuurlijk onbereikbaar (ik heb de volgende dag examen eikel!!), hem uiteindelijk uit zn bed gebeld: “kom morgen maar om half 8”. De volgende ochtend is er natuurlijk nog niets geregeld, dus toch maar op dat barrel. Het examen: die examinator werpt 1 blik: hmm, niet best, maar verder geen probleem. ‘Helaas’ is ook hier de communicatie-appartuur stuk: “rij maar achter ons aan”. Een kwartier en een paar achtjes later heb ik mn rijbewijs. NB: bij de gast met wie ik rij-examen deed zat het achterwiel van de motor los! Pfff, maar toen moest ik met 10 formulieren mn rijbewijs nog ophalen. Na 2 pogingen (de eerste keer miste de echtheidsbevestiging van mn Nederlandse B-rijbewijs, de 2e keer moest ik mn ticket naar Peru laten zien) heb ik het dan toch voor elkaar: een motorrijbewijs!!!
Lieve mensen, dit was het laatste verhaal vanaf Curaçao, de verhalen uit Peru volgen nog. Om aan het eind nog even een korte samenvatting van dit jaar geven: GENIAAL!!!

Laters,
Gerald