De terugkeer

Dit is m dan: HET LAATSTE BERICHT!! Eigenlijk zit ik al weer een week in NL, maar ik ben jullie natuurlijk nog een verslag verschuldigd van mn laatste weken Peru/Bolivia en mn terugkeer, dus bij deze.
Na mn laatste bericht heb ik dus de bus naar La Paz genomen (8pm weg, 4pm de volgende dag arriveren na 3 verschillende bussen en met een klein bootje Lago Titicaca overgestoken te hebben). In La Paz heb ik meteen voor de volgende dag een tripje Death Road geboekt en zo kon het geschieden dat ik de volgende dag om 8 uur ’s ochtends aan een 60km lange downhill begon. Death road gaat van 4700m hoogte naar 1200m hoogte en is 20km op de mountainbike over asfalt en 40km op off road. En als ik zeg off road, dan bedoel ik een onverharde, kiezelige, kronkelende weg (3 tot 5m breed) met aan de ene kant de berg en aan de andere kant een ravijn, waar verkeer probeert tegen jou richting in te rijden en waar jaarlijks ongeveer 90 mensen om het leven komen (het merendeel locals die met bus en al het ravijn in gaan). Goed en wij dus met helmpies en mountainbike met een noodgang naar beneden (het is tenslotte niet voor niets ‘gravity-assisted-mountainbiking’). Enorme rush met daarbij fantastisch uitzicht! Uiteindelijk de rit zonder kleerscheuren overleefd en aan het eind wachtte een warme douche + lunch. Na een aantal uurtjes in de lokale Nederlandse kroeg, met ranzig lokaal bier, de volgende dag maar rustig aangedaan (misschien toch wat verkeerds gegeten?) en het Coca-museum bezocht (waar zowaar een Nederlandse vertaling verkrijgbaar was).
Besloten om nog dezelfde avond een nachtbus naar Uyuni (zuid-Bolivia) te pakken om daar de zoutvlakten te gaan bekijken. Na een 16-urige busrit, kwam ik om 10.00 aan en om 11.00 zat ik een 4WD terreinwagen om een 3-daagse toer van de zoutvlakten en de woestijn te gaan doen. Fantastische toer, waarbij plaatjes eigenlijk meer zeggen dan woorden. Maar ff kort dan: de zoutvlakten is eigenlijk opgedroogde oude zee, waarbij al het zout dus is ingedampt en een uitgestrekte witte vlakte vormt met hier en daar een ‘eiland’. De eerste nacht sliepen we in het zouthotel (idd op bedden van zout) en de daaropvolgende dagen trokken we door de woestijn langs rotsformaties, een necropolis, geisers, zoutmeren met flamingo’s en een hotspring.
Bij terugkomst in Uyuni was er geen plaats meer in de bus naar La Paz. Nog net een plekje kunnen regelen in een bus naar een stad (Oruro) halverwege. Heerlijk weer om 8 uur een stampvolle bus, op de middelste plek achterin tussen een vrouw met 6 lagen ongewassen kleding en een man die het woord hygiëne in ieder geval niet heeft uitgevonden: welterusten!! ‘Gelukkig’ was er rond een uurtje of 3 ’s nachts een wegblokkade door boze coca-boeren (vraag me niet waarom), waardoor bijna iedereen de bus uitging en ik lekker 3 uurtjes bij kon slapen in foetushouding op de achterste bank in de bus. Via Oruro en La Paz naar Copacabana gereisd. Aldaar ff een dagje aan Lago Titicaca doorgebracht (bergje op, bergje af, ff eten, ’s ochtends ijskoud douchen, the works) en daarna de bus naar Arequipa gepakt, oftewel weer terug naar Peru.
Arequipa is een prachtig koloniale stad met een paar interessante musea en een klooster. In de 2 dagen daar in de stad heb ik kunnen zien hoe goed Juanita (the ice-princess) bewaard gebleven is, nadat ze rond 1500 aan de rand van de krater van een vulkaan geofferd werd aan de goden en hoe het lokale voetbalteam kampioen werd (of beter gezegd hoe ze dit met zn allen vierden door iedereen vanuit een fontein nat te spetteren). Verder heb ik vanuit Arequipa een 3-daagse tour gedaan om naar ‘Canyon del Colca’, de op-één-na diepste canyon ter wereld te gaan. Daar in 3 dagen de canyon gehiked en condors gespot (ook hier geld dat de plaatjes meer zeggen dan woorden).
Na Arequipa was het alweer bijna tijd om naar Lima te gaan voor de terugvlucht. Op die weg terug nog snel een dag gestopt in Huacachina, een klein stadje/oase tussen de zandduinen waar je kunt sandboarden!! Snel nog een toer gedaan en met een plank-met-klittenband onder mn voeten, een paar steile afdalingen gedaan. Beneden (na de crash) snel sandboard inladen en weer met buggy naar boven. Heel relaxed ge-BBQ-ed ’s avonds en nadat het bier op was met een hele groep naar een Jamaicaans hostel gegaan waar je bij elke bestelling gratis wiet meekreeg!
De laaste dag lekker uitgebrakt en teruggegaan naar Lima, mn tas gedumpt in een hostel en gewacht op mn vlucht van 6am. Tussendoor nog ff een bakkie pleur gedronken met Ale en haar zusje (2am) en toen was het tijd richting vliegveld te gaan. En daar begon de lichamelijke ellende. Blijkbaar iets verkeerds gegeten en mn maag begon zich langzaam, maar zeker om te draaien terwijl ik in de rij stond om in te checken. Tijdens de 2 uur durende vlucht heen-en-weer rennen naar het toilet en tijdens mn 5 uur durende stop-over op Bogota geprobeerd te slapen op de grond. Toen ik eindelijk in het vliegtuig naar Curacao zat voelde ik me alweer wat beter en bij aankomst was ook het nare gevoel uit mn maag verdwenen.
Op Curaçao was ik nog net op tijd om Hilly, Wendy en Ruth uit te zwaaien naar Nederland, om vervolgens nog weer voor 4 (of zouden het er 5 worden) dagen naar de Kaya te gaan.
Mn laatste 4 dagen op Curacao hadden 2 thema’s: surfen en feesten. Maarten was er gelukkig nog dus dat betekende vrijdag: Tutu’s (3 uur), zaterdag Mambo (4.30) en zondag wet&wild (2 uur). Afscheid genomen van iedereen en ik was er helemaal klaar voor om 24 dec om 9:47 met het vliegtuig te gaan. Helaas, het mocht niet zo zijn, toen ik rond 7.45 aankwam op Hato bleek dat American Airlines al om 8.00 zou vertrekken!! Oftewel Gerald was te laat, niemand die nog aanwezig is op 1e kerstdag natuurlijk, dus dikke stress. Bellen, bellen, bellen en 3 uur later was het gelukt, bij BA kon ik mn vlucht nog omboeken naar de volgende dag. Pfff, maar geen warm ontvangst op 2e kerstdag in NL dus (en geen Anita op het vliegveld, aangezien die moest werken de volgende dag).
Dan maar ’s avonds mee naar de kerst-BBQ aan de Telamonstraat, daar nogmaals afscheid genomen van iedereen en de volgende dag voor-het-eggie naar het vliegveld gegaan. Na een reis van in totaal 21 uur (aansluiting in London gemist door vertraging), stond ik eindelijk weer op Schiphol. Yes, nog ff wachten op de koffers en dan naar het ontvangstcomité… wachten, wachten, wachten, geen koffers. Blijkt dat ze de aansluitingen niet gehaald hadden! Dan maar zonder koffers door de douane en daar stond het ontvangstcomité 13 man sterk, met wollen muts en sokken al in de aanslag!
THE END, voorlopig althans…

Gerald

Ps mn spullen zijn er inmiddels!