Africa at last!

Daar ben ik weer lieve surfbuiskindertjes. Het blijft maar doorgaan met die berichten van het zuidelijk halfrond. Weer een prima weekje in het ziekenhuis gehad en besloten om deze week van afdeling te wisselen. Ik werk nu in babyroom (inhoud: babietjes van 1.5 kg die net geen intensive care nodig hebben), maar dat ter zijde, er was nl weer genoeg te doen afgelopen week.
Allereerst mn remprobleempjes gefikst, was idd ijzer op ijzer, maar dankzij vriend Attie zaten er binnen een dag weer een paar nieuwe remblokken rechtsvoor: probleem opgelost. Hierdoor kon ik na mn dienst (wederom een slordige 4 uur aan slaap) woensdag fris naar Pretoria vertrekken (zo’n 100km) voor mn medische check-up. Ze willen in Australië nl graag weten dat ik geen HIV, hepatitis B, C, of TBC heb, of op een andere manier misbruik zou willen maken van de hun voorzieningen. En aangezien dat door een gekwalificeerde dr gedaan moet worden, zat ik vast aan een tripje Pretoria. Aan de andere kant gaf me dit mooi de gelegenheid om de dames die ik de week ervoor in Sabie ontmoet had, op te zoeken en hun foto’s van de bridgejump te kopiëren. Zo gezegd, zo gedaan en het na hele medische gezeik heb ik gezellig met de dames pizzasoep genuttigd, zorgvuldig bereid door een Duitse huisgenote. Op weg van de dames naar Jeroen, waar ik de nacht door zou brengen, kwam het nog in me op om te tanken (meter stond op iets meer dan een kwart, met enige variatie afhankelijk van de steilte van de weg), maar uiteindelijk besloten dat het vast wel goed zou komen. Helaas werd de meest achterlijke fout die je als automobilist kunt maken me niet bespaard. Want toen ik de volgende ochtend, ongeveer 40km van Witbank heuvelopwaarts reed, begon de motor een beetje te sputteren om er vervolgens langzaamaan mee op te houden (de meter stond overigens nog steeds niet in het rooie). En daarmee was het pleit beslecht: achterlijk zijn is een kunst! Gelukkig reed Jeroen zo’n 10 minuten achter me en met een snel gekocht reserve jerrycannetje benzine kon het laatste stukje richting Witbank, met slechts een trots die total-loss was, afgerond worden. Meteen ook weer genoeg gemeld over Frederic (Michalac; de auto, door Attie vernoemd naar een Franse rugby-speler), die hard z’n best doet om z’n olie, benzine en remmen op peil te houden bij z’n hill-billy driver;).
De donderdag weer een dienst gedraaid, zodat er vrijdag op tijd vertrokken kon worden naar Bloemfontein (zo’n 550km). Attie en Jeanet hadden me uitgenodigd om mee te gaan naar zijn ouders om daar de finale van het rugby-seizoen mee te maken en de omgeving te verkennen. Geniaal weekend vol Afrikaner gerechten (ongetwijfeld favorietje voor opa: pap-en-worst), rugby en braai. Zaterdagochtend werd er eerst een bezoekje gebracht aan de boerderij van een neef waar leeuwen gefokt worden. De eerst close-encounter met deze prachtige beesten, wat uiteraard een paar aardige plaatjes heeft opgeleverd, tevens liepen er ook nog 2 Bengaalse tijgers (geen inheemse Afrikaanse diersoort overigens) rond in hun hok; ronduit magnifieke beesten! ’s Middags tijd voor rugby, wat in Bloemfontein inhoudt dat supporters van beide partijen zo’n 3 uur voor de wedstrijd de parkeerplaats samenkomen om te braaien en brandy-cola te drinken. Tegen het begin van de wedstrijd is iedereen aardig in de olie, wat de sfeer van de wedstrijd alleen maar ten goede komt. Aangezien het thuis-team de wedstrijd won werd het feestje nog even met bands rondom het stadion. Uiteindelijk nog ergens in een VIP-box beland en tussendoor kwam de aanvoerder nog even langs met de cup vastgetaped aan z’n pols. Eea afgerond met een bezoekje aan de kroeg en de cirkel is rondJ. Zondagochtend als braaf christen mee geweest naar de kerkdienst van de Afrikaanse Protestantse Kerk, een dienst die me tot in de details deed denken aan een dienst van de gereformeerde kerk in Ommen. Na de dienst nog even snel Naval Hill bezocht, een klein natuurreservaat dat middenin Bloemfontein ligt; hier en daar wat sprinkbokken en op de top zowaar een giraffe die rustig z’n blaadjes staat te herkauwen. Dat was dan ook wel weer genoeg voor een weekend (ik zit al weer aan een A4 tekst (sorry, sorry,sorry)). Tijd om te stoppen, maar niet voordat we hebben gekeken naar: volgend weekend Kruger Park!!!
Lieve mensen tot het volgende verhaal en laat ik afsluiten met de volgende woorden: oogjes dicht en snaveltjes toe. Laters!