Ecuador: het avontuur

Hehe, eindelijk het verhaal over Ecuador. Ja, sorry, sorry, sorry beetje laat, maar afgelopen weken pappie, mammie en broertje over gehad en tja ‘life is all about priorities’.
Maar goed dan hier alsnog het verhaal:
Hmm, eerst mn aantekeningen maar weer ns opzoeken. Het begon allemaal op zondagavond 30 juli. Voor een maand afscheid genomen van Anina (viel niet mee;)). Meteen in het vliegtuig al aan de praat geraakt met een Nederlandse die reisgids is in Ecuador. Was erg handig om op die manier zowel op tijd door de Colombiaanse douane als bij aankomst om 12 uur ’s nachts een taxi en hostel te regelen. Helaas zat haar hostel vol, dus maar in Mariscal (het toeristencentrum van Quito) op zoek naar een andere. Bij de vierde had ik eindelijk succes (en dit allemaal binnen 20m van de eerste). De volgende dag na het ontbijt onmiddellijk uitgecheckt (ga gvd geen $17 per nacht betalen, ben verdomme in Zuid-Amerika!). Ingecheckt in een half Japans hostel en vervolgens richting de ‘teleferiqo’ om naar een uitzichtpunt over de stad te gaan. Nu ligt Quito al op 2850m, vervolgens bracht die kabelbaan je naar 3800m en dan besluit je ook nog naar 4100m te gaan lopen op de eerste dag nadat je net een paar mnd hebt doorgebracht op ~1m boven zeeniveau. Oftewel: kortademig + wat duizelingen en een licht gevoel in het hoofd; halverwege maar weer omgekeerd. Wel fantastisch uitzicht over de stad die 60km breed is en midden in de Andes ligt. Na weer beneden gekomen te zijn nog snel ff ‘Old Town’ verkend. Aan het eind van de middag Harko gebeld (broer van Anina, die in Ecuador woont), met hem onbeperkt tapas gegeten en wijn gedronken en vervolgens nog ff naar een tent geweest om een biertje te drinken.
Maandag maar weer verder met het verkennen van ‘Old Town’ (kerkjes, pleintjes en mensjes bekijken). Redelijk interessante stad, weinig echt verheffende monumenten, wel nog tot in het uiterste puntje van de toren van de ‘Basilica’ geklommen. Uiteraard het straatbeeld met veel (vaak zeer jonge) schoenenpoetsertjes, straatverkopers, ‘het volk’ (allemaal minimaal anderhalve kop kleiner natuurlijk) en toeristen. Voel me veilig en eigenlijk geen last gehad van zakkenrollers oid.
’s Avonds eten bij Harko. Een avond eten met al zn NL collega’s, kernwoorden: gezelligheid, oude kaas, Indonesisch eten, door Harko vertaalde Mexicaanse Trivial Persuit. De volgende dag naar Otovalo, een plaatsje 2 uur ten noorden van Quito dat vooral bekend staat om zn zaterdagmarkt. Voor mij de afgesproken plek om drie rasechte belhamels te ontmoeten. Onderweg wordt er ongeveer om de 30m gestopt om mensen in te laten stappen, terwijl je met 100km/h door een prachtig golvend landschap haarspeldbochten probeert te overleven.
Even een kort intermezzo. Als ik praat over een busreis dan houdt dat ongeveer het volgende in: met 120 over harde of onverharde wegen op onoverzichtelijke punten inhalen, terwijl je zit te kijken naar een tv met een van de volgende 3 opties: 1. een gebrande reggaeton-cd, 2. een te slechte JC van D film of een Venezuelaanse serie waarbij de kleren uit de verkleedton van mij oma gejat zijn en de acteerprestaties overeenkomstig zijn, maar dit terzijde.
Bij aankomst ben ik natuurlijk eerder dan zij (ze komen vanuit Colombia). Beetje rondgehangen in het relatief kleine stadje, als ik rond een uurtje of 17 terug ben bij de hostel, hoor ik bekende stemmen…. Na dik 7 maanden wordt er een tijdelijke 4e belhamel aan de groep toegevoegd. Binnen enkele uren ontstaat er een soort ‘ouwe jongens krentenbrood’-situatie. Uiteraard nodige verhalen uitgewisseld, heerlijk gechineesd. Vervolgens gaan MrKJ en Tommie slapen. Samen met Arjan beetje ‘ouwe koeien uit de sloot halen’ met een biertje in het lokale park (dat brengt herinneringen boven!). Rond een uurtje of 12 bij Tommie in bed gekropen (sorry voor die arm Tommie, nare oude gewoonte ;)). Donderdagochtend eindelijk een heerlijk WARME douche. Na het ontbijt wordt besloten de reis snel door te zetten naar Quito, aangezien er in Otovalo niet al te veel te beleven valt. Terug in Quito checken we in in hostal ‘Centro del mundo’. Een fantastisch hostel waar 3x pw een Cuba libre-avond wordt georganiseerd (12L rum&coke gratis voor het gehele hostel). Ondanks dat MrKJ zich de volgende dag zeker geen 100% voelt besluiten we toch naar de evenaar te gaan, samen met Claire en Erren (2 dames die we in het hostel ontmoet hebben). Vlak buiten Quito loopt nl de Evenaar en daar hebben ze een mooi monument op gezet en een toeristisch dorpje om heen gebouwd (achteraf bleek via GPS dat de lijn 200m afweek van de echte evenaar), altijd een goeie plek voor achterlijke foto’s. Op de echte evenaar hebben ze ook een museum neergezet, waar je wat proefjes kunt doen die alleen op de evenaar mogelijk zijn (de draaikolk in de gootsteen: precies op de evenaar; geen draaikolk, noord; met-de-klok-mee, zuid; tegen-de-klok-in, of proberen een ei te balanceren op een spijker). Terug bij de hostel is het tijd voor Cuba Libre, overigens niet voordat we ergens voor $1 shoarma gegeten hebben. Uiteindelijk tot 3 uur ’s nachts in de kroeg gehangen met mensen van het hostel. De volgende ochtend heb ik het meest heldere moment van 3 weken Ecuador: als ik wil gaan douchen ben is zo slim op de mn kluisje op slot te doen, na er net de sleutels van het slot in te hebben opgeborgen. Gevolg: een half uur lang zweten met een ijzerzaag (elke connectie tussen deze actie en voorgaande avond berust puur en alleen op toeval). Na een tijdje rond te hebben gehangen besluit ik me daarna toch maar op te offeren en toergids te spelen voor Arjan, oftewel maar weer naar ‘Old Town’ toe. ’s Avonds: weer $1 shoarma, potje Texas hold’em, en de kroeg in; conclusie: lam met Tom en zn sigaren voor de tv.
Om 9.45 wordt ik uit mn bed gekickt door MrKJ (die overigens nog steeds niet lekker is): tijd voor voetbal. Das waar ook: was de vorige dag aan de praat geraakt met een Amerikaanse boekenverkoper cq fan van Deportivo Liga Universitaria (het Ajax van Ecuador) die me vertelde dat er een wedstrijd zou zijn. Met 10 man van de hostel in 3 taxi’s erheen, sta je daar om 11 uur ’s ochtends zonder ontbijt, met een biertje in je hand. Liga vs Macará wordt een geweldige wedstrijd met Zuid-Amerikaanse overtredingen en schwalbes. Als het bij rust 1-0 voor de thuisclub staat mag de scheidsrechter onder begeleiding van 6 agenten met schilden de catacomben in, begeleid door een enorme scheldkanonnade vanaf de tribune. Arjan en Tommie mogen hun talenten showen tijdens de rust wanneer ze mogen participeren in de lokale poppenkast om de kindertjes op de tribune te vermaken. Na 90+ minuten voetbal en een rode kaart voor de thuisclub is de stand 1-3. Oei, stress bij de hooligans, die met afvalbakken en alles wat verder los en vast zit de politie bekogeld. De scheidsrechter heeft bij zijn ‘afgang’ de bescherming dit maal meer dan nodig (waar zou zn auto gestaan hebben). Als blanke toerist voel je je dan niet geheel veilig meer, zeker niet als er plotseling een groepje van ca 20 te fanatieke supporters ons vak binnenkomt en je hier en daar het woord ‘Gringo’ hoort vallen. Overigens zonder problemen het stadion uit gekomen. Na het chillen in het park met Tommie en Claire voel ik mezelf ook niet meer helemaal 100%. Terug bij het hostel blijkt MrKJ hoge koorts te hebben; dat wordt de dokter de volgende dag.
En aldus geschiedde, meteen bloed naar het lab en een afspraak voor ’s middags. Hij blijkt een salmonella-infectie op te hebben gelopen (zonder braken en diarree overigens). Dat wordt antibiotica en een tijdje nog niet reizen (we hebben Quito inmiddels wel gezien). Ach en wat doe je dan? Dan ga je met Tommie tot 3.30 naar de John Lennonbar om met wat Engelsen te ouwehoeren. De volgende dag beetje doktertje spelen bij MrKJ (heb alleen zn temp en pols maar gemeten). Verder geen f*** uitgevoerd aangezien ik me ook nog steeds niet helemaal lekker voelde. Wel ’s avonds de berucht ‘pasta a la Tommie’ gegeten.
Om een beetje bij te komen besluiten we van woensdag 9 aug een museum-dagje te maken: Archeologie en een Owaldo Guayasamin (bekendste Ecuadoriaanse kunstenaar). ’s Avonds weer Rum & Coke, maar gezien mn conditie besluit ik er maar om 23 uur de brui aan te geven, extra reden: MrKJ is weer fit genoeg om te reizen!!!
De volgende ochtend wordt er vroeg vertrokken (Arjan heeft weer ns een nachtje over geslagen en wil prima op tijd vertrekken). Op naar Baños, een uurtje of 5 met de bus naar het zuiden, een plaatsje gelegen naast de zeer actieve vulkaan Tungurahua. In Baños hebben we mazzel dat we heel kritisch naar hostels kijken, aangezien we echt een fantastisch hostel vinden voor vrij weinig. Binnen een half uur is staat ook in een keer Claire weer voor onze neus (die was blind hostels aan het binnenlopen, omdat ze wist dat we aan zouden komen). ’s Avonds gerelaxed in de lokale ‘hot baths’: afwisselend een beetje in koude en warme baden hangen naast een waterval. Later als we in een bar zitten klinkt er plotseling wat bekends uit de boxen en 5 minuten later weer: Ali B!! Verder nog noemenswaardig: Arjan weet zichzelf op te sluiten in de wc (voor nadere details informeer bij de persoon in kwestie).
Bij ons hostel hebben we inmiddels ook weer 2 nieuwe mensen ontmoet: John (Amerikaan die 3 mnd in Ecuador een poging tot het leren van de Spaanse taal gedaan heeft) en Laura (Duitse die een heel jaar in Argentinië politicologie gestudeerd heeft). Als we met zn 7-en rond het middaguur door de stad lopen moet de lokale specialiteit er toch echt een keer aan geloven: de cavia. Korte opsomming van de onderdelen die ondergetekende allemaal geproefd (en ontleed) heeft: nieren, hart, ogen, hersenen, hersenvocht, spieren. Redelijk smaakje, maar sterren zal het restaurant er niet mee halen. Daarna de grootste kick van de vakantie meegemaakt: bungee-sling van een brug: aan een touw achterover van een brug duiken: foto’s zeggen meer dan woorden. Ook leuk overigens: de rit van en naar de brug ging staand achterop een pick-up truck met 80 over een slingerende weg. ’s Avonds wilden we, gewapend met 2 flessen rum, de vulkaan vanaf een uitzichtpunt gaan bekijken. Helaas: mist! Onverrichter zaken (met 1 fles rum) weer naar beneden gegaan.
The next day is het tijd voor WHITE WATER RAFTING. Eerst 17 km op de mountainbike naar het beginpunt (16,5 km downhill). Onderweg nog een of andere bizarre kabelbaan meegepakt. Daarna met zn 6-en (MrKJ voelt zich nog te zwak om mee te gaan) de boot in (letterlijk en figuurlijk) en de rivier op (niet na uitvoerige instructie overigens). 2 uur lang met een gestoorde gids dwars door de wildste stukken van de rivier, resultaat: 1x omgeslagen, vette kick! Op de terugweg worden er door de gidsen nog 2 flessen sterke drank gekocht (en wegge-ad door de gehele bus). Het is zaterdagmiddag en het plan is om in een keer door te reizen naar Riobamba voor een hele bijzondere treinrit op zondag, dus meteen door de bus voor een uur of 5 weer verder naar het zuiden (speciaal voor ons worden er nog wat Ecuadorianen uit de bus gekickt, ik bedoel als betalende toerist wil je wel kunnen zitten natuurlijk). In Riobamba duiken we een hostel in t.o. het station en MrKJ laat zich door een barbier mishandelen aangezien we hem nu toch echt genezen verklaard hebben en die baard er af moet.
Wekker om 5.15, dubbele trui aan en naar het station. Daar begint het al aardig vol te stromen met toeristen. Het gaat nl om het volgende: er is daar een treinrit over een prachtig traject (el nariz del diablo), maar waar het om gaat is dat je ipv in de trein er boven op zit! Dus, snel kussentjes regelen, kaartjes regelen en plekken zoeken. Er volgt een treinrit van in totaal 9 uur (met 2 stops) door een prachtig landschap, door de bergen, langs diepe afgronden. Na 9 uur komen we aan in Alausi, waar een helaas vluchtig afscheid volgt. Arjan, MrKJ, Tommie, Claire en Laura gaan naar Cuenca (zuidelijker) en ik wil terug naar het noorden voor de jungle en vertrek samen met John in die richting. Om 16 uur stap ik de bus in en 3 bussen en 9 uur later stap ik alleen weer uit in Tena (John moest weer terug naar Baños). Aangezien ik geen rooie cent meer heb en de ATM’s het uiteraard niet doen, check ik maar snel ergens in. De volgende ochtend snel geld gehaald en een jungletour geregeld, om 13.30 vertrekken. We worden opgehaald (heb 2 nieuwe reisgenoten: Naomi en Jamie uit Oregon) en naar ‘Shangrila’, onze verblijfplaats voor de komende 3 dagen gebracht. Aldaar fantastisch uitzicht over de jungle en hangmatten!! 3,5 dag in jungle, weet niet goed hoe ik dit ga omschrijven, dus ik denk dat ik maar gewoon een bak foto’s plaats. Korte samenvatting: elke dag een andere tocht, watervallen beklommen, door de jungle gehiked, mezelf door spleten vol vleermuizen gewrongen, nachthike gemaakt, uitleg gehad over medicinale planten, indianen bezocht, giftige slang gezien, spinnen gezien, sprinkhaan van een cm of 30 gezien, ronduit fantastisch. En dit alles uitsluitend met gidsen die alleen Spaans spraken (thank you Papiamentu). Aangezien het bij vertrek uit de jungle alweer 17 aug is (oftewel nog 4 dagen te gaan), race ik meteen door naar Quito (147 mijl in 6 uur over grotendeels onverharde wegen). We worden onderweg gecontroleerd, waarbij de bagage doorzocht wordt, paspoort-check en fouillering. In de bus zie ik de berichten dat de vulkaan bij Baños inmiddels echt is uitgebarsten en dat het volledige stadje geëvacueerd is.
In Quito bel ik de volgende dag Harko en voor ik het weet zit ik met hem en een collega te lunchen. ’s Avonds eten eerste borrelen en daarna eten, vervolgens ontmoet ik de enige Nederlandse ‘hooligan’ in Ecuador, die eigenlijk Fortuna Sittard fan is. Het is weer ns laat, ik slaap gelukkig bij Harko, scheelt weer in de kosten ;). Als we de volgende dag over onze brakheid heen zijn, besluiten we van mijn laatste dag gebruik te maken door naar de Cotopaxi te gaan (de hoogste actieve vulkaan ter wereld). Dus Harko’s SUV in en naar de hoogste parkeerplaats (4500m) gereden. Om naar de refuge op 4800m te lopen (op 1 km van de top) moet je steil omhoog dwars door mul stof lopen en dan begint de hoogte wel een beetje toe te slaan (samen met de brakheid); stoppen om de 100m om een beetje uit te hijgen. Boven wel weer een fantastisch uitzicht, verder komen we een Nederlander tegen die ik al kende van Quito en ten tijde van de uitbarsting in Baños moest ‘rennen voor zn leven’. Dan maar weer naar beneden om bij het enige restaurant in de wijde omtrek te gaan eten. Als we daar in het donker weer weg rijden, komen we een superlamme local tegen die ongeveer van zn paard flikkert als wij langs rijden. Thuisgekomen volgt de ideale afsluiting van 3 weken vakantie: heerlijk lui films kijken op de bank.
Zondag 22 augustus is dan echt het einde van de vakantie, weer terug naar Curaçao. Tijdens mn tussenstop in Bogota kom ik Paul en Maurice tegen die net 3 weken in Peru gezeten hebben. Heerlijk slap ouwehoeren op een vliegveld waar iedereen chagrijnig voor zich uit zit te kijken.
Terug op Curaçao mag ik gezellig meteen door met Mel en Juul naar de Wet&Wild aangezien er weer afscheid genomen moet worden van een aantal mensen.

Holy f*** nu is het verhaal ook wel weer af af. Ik zal binnenkort de update over de afgelopen 2 weken (het bezoek van pa, ma en Martijn) op de site zetten. Mn broertje heeft 6!! A4 volgetikt, dus die volgt (na editing door ondergetekende natuurlijk)

Gerald